Ah almaktan öte, ah etmekten bile çekinen biri olarak, yalnızca bir kez karşılaştığım ve hiç diyaloğumun olmadığı birine, sevdiğim birini haksızca ağlattığı için ah etmişliğim var.
O hali gözümün önüne geldiğinde hala yüreğim sızlar... Bizzat şahsıma yapılanları sineye çekerken, sevdiklerime yapılanlara gerekli tepkiyi veremediğim için kendime kızıp öfkelendiğim çoğu zaman, kendimi yürekten ah ederken bulurum... 
Kimsenin ahını almamanın ne kadar önemli olduğunu da her fırsatta kendime hatırlatırım; çünkü kalbin sessiz sitemi bile zamanla dile gelmeden yerini bulur.
O yüzden yine sığınacağımız liman da belli...
Vebale girmeden, kimseyi kırmadan, kıranı dahi anlamaya çalışıp, vicdanını temiz tutmak isteyenler, kırıldığında da içindeki ateşin kor olması için kırgınlığı ve kızgınlığıyla yine sadece o limana sığınmaya devam eder...
Çünkü insan, kendini ve kalbini bu dünyada korumaya çalışsa da, bazı yaraları tek başına saramaz. Bazen sessizce sadece gözyaşlarıyla sığındığı o liman, yüreğinin teselli bulduğu tek yerdir. Oradaki adaletin terazisinin şaşmayacağı umuduyla içindeki fırtınayı sadece oraya bırakıp, yüreğini kinle kirletmemek de ancak o limanda mümkündür.